Inszallah ma znaczenie: jeśli Allah pozwoli, obdarzy. Jest to słowo wypowiadane w celu polecenia wszystkich czynów Allahu teala, które zachodzą w skutek Jego życzenia.

Imam Gazali (rahmetullahi alejh) wyjaśniając, dlaczego należący do mezheby Szafii mówią inszallah, powiedział:

Szafii z powodu tych czterech okoliczności mówią inszallah:

1. 1Lękają się, że gdy powiedzą: oczywiście jestem wierzącym, uczonym, to będzie to zaliczane jako wychwalanie się, ponieważ spytali się pewnego uczonego, co jest brzydkie pomimo, że jest prawdą i otrzymali odpowiedź: „Brzydkie jest wychwalanie samego siebie, jeśli jest to też prawdą.”
2. W celu wspominania zawsze imienia Allaha mówi się inszallah. Ajet kerime głosi: „Nie mów, że jutro zrobisz, nim powiesz inszallah.” (Kehf 23, 24) Nie tylko w wątpliwych sprawach, lecz w sprawach pewnych mówi się inszallah.
3. Mówi wierzący, który zyskał prawdziwą wiarę, doskonałą wiarę i słabą wiarę. Doskonale wierzący mówi w znaczeniu, że jest wierzącym. Tutaj powiedzenie inszallah nie oznacza tego, że mówi: nie jestem wierzącym. Doskonale wierzący mówi w znaczeniu, że będę inszallah prawdziwym wierzącym. Ajet kerime głosi: „Właśnie oni są prawdziwymi wierzącymi.” (Enfal 4) Nie jest błędem wątpienie o sobie, czy jest się doskonałym wierzącym, czy nie. W tym znaczeniu powiedzenie inszallah jest dozwolone. Nie wątpi się tutaj, czy jest się wierzącym, tylko czy jest się doskonałym wierzącym. Wiara poprzez ibadet (czczenie Allahu teala) dochodzi do stanu doskonałego. Ale my nie wiemy, czy nasz ibadet jest doskonały. Ze znaczeniem: „inszallah posiadam doskonałą wiarę (inszallah jestem wierzącym)” powiedzieć jest dozwolone.
4. Boi się, żeby w ostatnim oddechu nie umrzeć bez wiary. Nikt nie wie, czy ma gwarancje, że umrze z wiarą. Jeśli umrze bez wiary, to wszystkie jego czyny znikną. Przyjęcie czynów jest związane z posiadaniem wiary w ostatnim oddechu. Ktoś może żyć jako wierzący i umrzeć jako niewierzący, albo żyć jako niewierzący i na końcu życia uwierzyć. W końcu życie jako niewierzący nie będzie posiadało żadnej wartości, życie wierzącego umierającego bez wiary nie będzie też w ogóle wartościowe. Ebuddera (rahmetullahi alejh) powiedział: „Nie bojący się, że umrze bez wiary, umrze bez wiary.” Ajet kerime głosi: „Koniec czynów należy do Allaha.” (Hadż 41)

Wiara wprowadzi posiadającego ją do Raju. Jak do wieczora nie trwający post nie jest zaliczany jako post, nie odda długu, tak i do ostatniego oddechu, nie trwająca do końca wiara nie doprowadzi jej właściciela do Raju. W końcu nie będzie to uznane za wiarę. Z tego powodu powiedzieli, że są inszallah wierzącymi, w znaczeniu, że inszallah umrą też w ostatnim oddechu z wiarą. (Ihja)

Powyższe informacje Imama Gazali (rahmetullahi alejh) są wg mezheby Szafii. My z mezheby Hanefi powinniśmy mówić: Oczywiście jestem muzułmaninem.

Wśród ludzi po Prorokach do najwartościowszych należą Sahabi (w l. poj. Sahib) czyli towarzysze naszego Proroka (kilka osób nazywa się też Eshab). Sahabi nazywa się tych, którzy umarli jako wierzący i przynajmniej raz choć przez chwilę widzieli Proroka Muhammeda (sallahu alejhi we sellem), należący zaś do niewidomych raz z nim rozmawiali. Kochanie Sahabi pochodzi z miłości do naszego błogosławionego Proroka. W jednym ze św. Hadis (Hadis-i szerifi-Hulasatul-Fetawa) głosił: „Kto ich kocha, ten mnie kocha. Kto jest im wrogiem, ten jest moim wrogiem.” Do największych i najwartościowszych z Sahabi należy czterech wielkich kalifów: Ebu Bekir, Omer, Osman i Ali (niech pokój będzie z nimi). Nazywa się ich Hulefa-i Raszidin. Wypowiadając imię któregokolwiek z nich lub uczonych islamskich powinno się używać zwrotu wyrażającego wobec nich szacunek. Do tych zwrotów należą słowa będące modlitwą (niech Allahu teala będzie z niego lub z nich zadowolony) i okazaniem wobec nich szacunku: radyjallahu anh (l.poj.), radyjallahu anhum (l.mn.), rahmetullahi alejh (1 osoba), rahmetullahi alejhima (2 osoby), rahmetullahi alejhim (więcej osób), rahimehullah (l.poj.), rahimehumallah (l.mn.). Po nich do największych wśród Sahabi należą zwani Aszere-i Mubeszere, tj. Dziesięciu Sahabi obdarowanych nowiną, że zyskali Raj. Do nich należy: Ebu Bekir, Omer, Osman, Ali, Talha, Zubejr bin Awwam, Abdurrahman bin Awf, Sad Ibni Ebi Wakkas, Said bin Zejd, Ebu Ubejde bin Dżerrah i wnukowie szanownego Proroka tj. Husejn i Hasan (rahimehumallah). Po nich do najwartościowszych należy 313 uczestniczących w wojnie Bedir, następnie walczących 700 bohaterów w wojnie Uhud, a po nich Biat-ur-rydwan tj.1400 Sahabi, którzy w 6 roku Hidżri pod drzewem dali słowo Prorokowi Muhammedowi (sallallahu alejhi we sellem): „istnieje śmierć, nie ma powrotu.”

„Jeśli Allahu teala zechce uczynić dobro komuś z mojej wspólnoty, to w jego sercu zaszczepi miłość do mojego Eshab.” „Każdy z mojego Eshab jest jak gwiazda na niebie. Podporządkowując się jednemu z nich zyskacie miłość Allahu teala.” (Hadis-i szerif-Keszf-ul-Hafa,Mir-at-i Kainat, Bejheki, Dejlemi, Munawi)

„Muzułmanin, który widział mnie lub tych, co mnie widzieli nie dozna ognia Piekła.” (Taberani)

„Wypowiadając się na temat Eshab bójcie się Allaha! Później po mnie nie mówcie o nich źle. Ich kochający ze względu na mnie ich kocha. Mnie nie kochający ich też nie kocha. Ich gnębiący mnie też gnębi. Mnie sprawiający ból sprawia ból Allahu teala.” (Buhari)

„Niech będzie przez Allaha przeklęty ten, kto obraża Eshab.” (Taberani, Bejheki, Hakim)

„Z Eshab wszyscy należą do Dżennet.” (Sura Hadid: 10)

Po Sahabi (rahimehumallah) do najwartościowszych ludzi należą muzułmanie, którzy ich widzieli, uczestniczyli w rozmowach z nimi, Islam poznali od nich. Tych wielkich uczonych nazywa się Tabiin. Po nich do najwartościowszych należy Tebe-i Tabiin tj.ci, którzy widzieli Tabiin, uczestniczyli w rozmowach z nimi i od nich poznali Islam. Imamowie czterech mezheb (prawidłowych szkół) zostali wychowani wśród uczonych Tabiin i Tebe-i Tabiin. Należy do nich Imam A’zam Ebu Hanife, Imam Malik, Imam Szafii i Imam Ahmed bin Hanbel (rahmetullahi teala alejhim edżmein). Każdy z nich należy do mudżtehid (uczony, który wyciąga prawo w oparciu o św.ajety i św.hadisy). Każdy muzułmanin powinien podporządkować się do mezheby jednego z tych czterech uczonych mudżtehid. Drogę poznaną od Sahabi przez tych czterech imamów i ich uczniów nazywa się Ehli sunnet wel dżemat. Poza nimi byli wcześniej też inni imamowie religii. Ich mezheby należą do prawidłowych mezheb. Jednak z czasem zostały one zapomniane, nie zostały spisane. Do nich należy siedmiu wielkich uczonych islamskich z Medyny zwanych Fukaha-i seba i Omer bin Abdulaziz, Sufijan bin Ujejne, Ishak bin Rahewije, Dawud-i Tai, Amir bin Szerahil-i Szabi, Lejs bin Sad, Amesz, Muhammed bin Dżerir et-Taberi, Sufijan-y Sewri, Abdurrahman Ewzai (rahimehumallah). Po Tebe-i Tabii poprzez wieki do końca świata wśród ludzi do najwartościowszych, najlepszych należą muzułmanie, którzy są podporządkowani tym wielkim uczonym, poznali głoszoną przez nich wiedzę i zgodnie z nią żyją. W celu poznania wiedzy tych uczonych powinno się czytać książki uczonych sunna.

Wersety wychwalajce Sahabi: Bakara 143, Ali Imran 110, Enfal 64, Tewbe 100, Feth 18-29, Haszr 8.