Jaki powinien być prawdziwy muzułmanin

Słowo „islam” w j. arabskim oznacza: ‘Poprzez całkowite poddanie się jedynemu Wielkiemu Allahowi zyskanie szczęścia i pokoju’. Ebu Hanife (rahime-hullahu teala), jeden z największych uczonych religii opisał islam jako: „Poddanie się, bycie posłusznym nakazom Allahu teala”. Powyższe opisy przedstawiają warunki, jakie powinien spełniać prawdziwy muzułmanin.

Muzułmanin przede wszystkim dba o czyste ciało i czystą duszę. Allahu teala głosi w różnych miejscach w Świętym Koranie: „Lubię czystych!”[1]. Muzułmanin nie wchodzi do meczetu i mieszkania w butach. W mieszkaniu każdego muzułmanina znajduje się łazienka. Ich bielizna i jedzenie są zawsze czyste, dlatego też bakterie powodujące choroby, nie mają u nich żadnego podłoża, żeby się rozwijać. Prawdziwy muzułmanin oprócz dbania o higienę, dba także o swoje zdrowie. Nie używa alkoholu, który jest trucizną. Nie je mięsa wieprzowego, które jest szkodliwe i zakazane. Nie znaczy to, że muzułmanin w ogóle nie choruje. Jednak muzułmanin, który uważa na swoje zdrowie i dba o czystość, pozostaje długo zdrowy i łatwo się nie rozchoruje. Śmierć jest rzeczywistością. Nikt się od niej nie uratuje i w końcu umrze z powodu jakiejkolwiek choroby. Jednak chronienie zdrowia do momentu śmierci można uzyskać tylko przez przestrzeganie zasad islamu i higieny.

Muzułmanin koniecznie powinien posiadać piękny charakter. Islam składa się z etyki i zalet. Nakazuje czynienie dobra w zadziwiająco wysokim stopniu, bycie sprawiedliwym i hojnym wobec przyjaciół i wrogów. Szlachetny Prorok Muhammed (sallallahu alejhi we sellem) głosił: „Zostałem do was wysłany, żeby uzupełnić dobry charakter i rozpowszechnić moralność na całym świecie”[2]. W jeszcze innym hadis-i szerif powiadomił: „Najsilniejszą wiarę posiada ten, kto ma piękną etykę”[3]. W islamie nawet wiara mierzona jest etyką.

W islamie czystość duszy jest pierwszą zasadą. Kłamcy, oszuści, znęcający się nad innymi, niesprawiedliwi, niemiłosierni, egoiści, pyszniący się nie będą uważani za muzułmanów, nawet jeśli modlą się cały dzień. W Świętym Koranie w Surze Maun 3 jest głoszone w tym znaczeniu: „O Mój Proroku, czy widziałeś tych, którzy zaprzeczają Sądowi Ostatecznemu, którzy, krzywdząc sieroty, przywłaszczają sobie to, co jest ich własnością, nie karmią biednych i nie zachęcają innych do okazywania im dobra?”. Dua takich ludzi nie zostaną przyjęte. W islamie przed spełnieniem nakazów należy najpierw chronić się przed tym, co jest zakazane, przed grzechem.

Prawdziwy muzułmanin jest przede wszystkim wspaniałym człowiekiem. Jest zawsze miły, uprzejmy i uczciwy. Nie wie, co to jest gniew. Na ten temat Szlachetny Prorok głosił: „Muzułmaninowi, który jest łagodny, nie gniewa się, zakazane jest wejście do Piekła”[4]. Muzułmanin jest bardzo skromny. Wszystkich tych, którzy się do niego zwracają, wysłucha i w miarę możliwości im pomoże. Muzułmanin jest godny i szlachetny. Kocha swoją rodzinę i ojczyznę. Prorok Muhammed (alejhisselam) głosił: „Miłość do ojczyzny pochodzi z wiary”[5].

W Świętym Koranie Allahu teala wyjaśnia dokładnie, jaki powinien być prawdziwy muzułmanin: „Słudzy miłosiernego Allaha chodzą po ziemi pokornie i godnie. Gdy zaczepią ich ignoranci, to odpowiadają im pozdrowieniem, zachowując się prawidłowo i mile, chronią się przed popełnieniem grzechu. Oni spędzają noce na robieniu dua i modlitwy salat. Oni mówią: ‘O nasz Stworzycielu! Odsuń od nas męki piekielne, ponieważ są one nieskończone i straszne. Rzeczywiście, Piekło jest strasznym miejscem i straszną kwaterą’. Oni, mając wydatki, nie są rozrzutni i skąpi, starają się być umiarkowani i nie odbierają nikomu tego, co do nich nie należy. Oni nie wierzą w innych bogów poza Allahem. Nie zabijają, bo tego zakazał Allah. (Tylko winnych ukarzą). Nie cudzołożą”[6].

„Nie wypowiadają krzywoprzysięstwa. Unikają czynów niepożytecznych i szkodliwych. Jeśli przypadkowo znajdą się w trudnej sytuacji, to odwrócą się i z godnością stamtąd odejdą. Gdy zostaną im przypomniane słowa Allaha, to nie zachowują się tak, jakby byli ślepi i głusi, jakby nie zauważyli i nie usłyszeli. Oni błagają, mówiąc: ‘O nasz Stworzycielu, daj nam pociechę z naszych żon i dzieci! Uczyń z nas przodujących wśród tych, którzy chronią się od wystąpienia przeciwko Tobie’.”[7].

„O wierzący! Dlaczego mówicie o tym, czego nie zrobiliście? Mówienie o niedokonanym czynie, że został zrobiony, jest powodem wielkiego gniewu Allaha”[8].

Prawdziwy muzułmanin bardzo szanuje swoją religię, rodziców, nauczycieli religii, zwierzchników, rząd i prawo. Nie zajmuje się tym, co jest nie potrzebne, tylko tym, co jest pożyteczne. Nie zajmuje się hazardem. Nie marnuje swojego czasu.

Prawdziwy muzułmanin czci Allahu teala. Czczenie Go jest jego obowiązkiem i okazaniem dziękczynienia wobec Allaha. W ten sposób spłaca swój dług wdzięczności. Nie czyni tego tylko dlatego, że jest to nakazane i że tak robią inni. Czci Go z wielką ochotą i miłością. Lękać się Allahu teala znaczy kochać Go ponad wszystko. Człowiek nigdy nie chce sprawić przykrość tym, których kocha i lęka się, by nie stać się powodem ich zmartwienia. Czczenie Allahu teala powinno być dokonywane w sposób udowadniający naszą miłość do Niego. Allahu teala obdarzył nas wieloma darami, dlatego też nasz dług wdzięczności powinniśmy się starać oddać, tylko Go kochając i Mu służąc. Istnieją różne sposoby czczenia Allahu teala. Część z nich znajduje się pomiędzy Allahem a wierzącym. Allahu teala może wybaczyć człowiekowi błędy, które popełnił on podczas Jego czczenia. Szanowanie praw innych jest też jednym ze sposobów czczenia Allahu teala. Jednak Allahu teala nie wybaczy nigdy tym, którzy innym uczynili zło i naruszyli prawa innych, dopóki pokrzywdzeni im nie wybaczą. Istnieją dwa sposoby unikania tego, co jest niedozwolone. Pierwszym jest unikanie tych grzechów, które powstają wskutek łamania praw Allahu teala, a drugim jest unikanie grzechów, które zawierają w sobie prawa ludzi i zwierząt. Ten drugi sposób jest ważniejszy, ponieważ Allahu teala nic nie potrzebuje i jest bardzo miłosierny. Ludzie zaś mają zawsze wiele potrzeb i są skąpi.

Prorok Muhammed (sallallahu alejhi we sellem) oznajmił: „Ci, którzy złamali prawa innych ludzi, naruszając ich majątki, znieważając ich szacunek, niech przed śmiercią starają się o ich wybaczenie i odpłacą im za szkody! Na Sądzie Ostatecznym złoto, majątek nie będą miały żadnej wartości. Tego dnia dobre uczynki winnego będą przekazywane pokrzywdzonym i jeśli będą one niewystarczające, to zostaną wtedy zapisane winnemu grzechy tych, których skrzywdził”[9].

Gdy się zgrzeszy, to od razu powinno okazać się skruchę. Skruchę za grzech popełniony potajemnie powinno okazać się potajemnie, a za grzech popełniony publicznie też okazać publicznie. Nie powinno się opóźniać skruchy. Aniołowie Kiramen Katibi nie zapisują od razu grzechów. Jeśli okaże się skruchę, to w ogóle nie zapiszą. A jak się nie okaże, to zapiszą. Hazrat Dżafer bin Sinan oznajmił: „Nieokazujący skruchy za popełnione grzechy powinni przed śmiercią ją okazać. Nie powinno opuścić się wera i takwa. Takwa znaczy: ‘nie robić tego, co jest wyraźnie zakazane’, a wera to: ‘nie robić tego, co jest wątpliwe’. Chronić się od robienia tego, co jest zakazane, jest korzystniejsze od robienia tego, co jest nakazane. Uczeni islamscy głosili: ‘Dobrzy i źli ludzie spełniają dobre uczynki. Jednak tylko wierni, dobrzy chronią się od popełnienia grzechu’. Powinno się uważać, że wszystkie ibadet i dobre uczynki, które się wykonuje, są niepełne, niedoskonałe. Powinno się myśleć, że nie spełniło się w całości nakazów Allahu teala”. Hazrat Ebu Muhammed Abdullah bin Menazil oznajmił: „Allahu teala powiadomił o różnych ibadet. Nakazał: cierpliwość, wierność, modlitwę salat, post i okazywanie skruchy o świcie. Okazywanie skruchy wymienił na końcu. Z tego względu człowiek powinien widzieć swoje ibadet, dobre uczynki, że spełnił je z brakami i powinien prosić o wybaczenie”. Hazrat Dżafer bin Sinan oznajmił: „Ci, którzy robią ibadet oraz dobre uczynki i samych siebie widzą lepszymi od tych, co ich nie robią, są gorsi od ich grzechów”. Hazrat Abudllah bin Muhammed Murteisz po dwudziestym dniu w Ramadanie opuścił itikaf i wyszedł z meczetu. Spytano się go: „Dlaczego wyszedłeś?”. Odpowiedział: „Wyszedłem, ponieważ zobaczyłem, że niektórzy robią ibadet i czytają Święty Koran na pokaz. Przestraszyłem się, żeby nie znaleźć się w tym nieszczęściu, które na nich spadnie”.

Powinno się zarabiać na utrzymanie dla siebie i swojej rodziny w sposób dozwolony. Pierwsi muzułmanie, czyli Selef-i salihin (rahmetullahi teala alejhim edżmain) w ten sposób pracowali i zarabiali. O zarobkach zyskanych w dozwolony sposób głosi wiele hadis-i szerif. Gdy spytano się Hazrat Muhammeda bin Salima: „Czy powinniśmy pracować i zarabiać, czy też robić tylko ibadet i tewekkul?”, to odpowiedział: „Robić tewekkul to stan Wysłannika Allaha (sallallahu alejhi we sellem). Pracując zarabiać to Jego Sunna. Powinniście pracując, robić tewekkul”. Hazrat Ebu Muhammed bin Menazil oznajmił: „Tewekkul (pracując, polecić się Allahu teala) jest lepsze od odsunięcia się na bok i robienia tylko ibadet”.

W jedzeniu, piciu powinno się znać umiarkowanie. Nie powinno się jeść tak dużo, żeby doszło do ociężałości. Jeden z wielkich ewlija, Hazrat Szach Nakszibend powiedział: „Jedz aż się najesz, swoje ibadet rób ładnie”, czyli dobrze jedz, dobrze pracuj. (Nie powinno się jeść, gdy się jest najedzonym i nim się nie zgłodnieje.) Krótko mówiąc, wszystko to, co jest pomocne w robieniu ibadet i dobrych uczynków, jest dobre i błogosławione. W każdym dobrym czynie powinno uważać się na intencję. Jeśli nie ma się dobrej intencji, to nie powinno się robić tego czynu.

Powinno się trzymać z daleka od tych, którzy nie są podporządkowani islamowi, grzeszą i wprowadzają do religii bidat. Hadis-i szerif głosi: „Hikmet (to, co jest pożyteczne) składa się z dziesięciu części. Dziewięć to samotność, a jedna to mało mówić”[10]. Z takimi ludźmi powinno się spotykać tylko tyle, ile się musi. Czas na rozrywkę jest po śmierci. Powinno się spotykać z dobrymi muzułmanami, być dla nich pożytecznym i skorzystać z ich pomocy. Nie powinno się marnować czasu na niepotrzebne słowa.

Wobec wszystkich, dobrych i złych, powinno się być miłym. Nie należy doprowadzać do intryg i zdobywania wrogów. Powinno się brać pod uwagę słowa Hazrat Hafiza Sziraziego: „Przyjaciołom powinno się mówić prawdę, a wrogami kierować uśmiechniętą twarzą i miłym słowem”. Powinno się wybaczyć tym, którzy przepraszają, być wobec wszystkich łagodnym i nie szukać zwady. Hazrat Szejch Abdullah Bajal oznajmił: „Tasawwuf to nie modlitwa salat, post i robienie nocami ibadet. Te czyny są obowiązkiem każdego muzułmanina. Tasawwuf to nie krzywdzić ludzi. Kto tak postępuje, ten zyskał tasawwuf”. Jak odróżni się ewlija od innych ludzi, o tym powiedział Hazrat Muhammed bin Salim: „Ich słowa są łagodne, charaktery piękne, a twarze uśmiechnięte. Są dobroczyńcami. Poznaje się ich po tym, że nie sprzeciwiają się podczas rozmowy, wybaczają tym, którzy przeproszą i są wobec wszystkich litościwi”. Hazrat Ebu Abdullah Ahmed Makkari oznajmił: „Futuwwet znaczy: ‘zrobić dobry uczynek temu, kto nas obraził, zrobić dobry uczynek temu, kogo nie lubimy i być uśmiechniętym wobec tego, kto nam się naprzykrza’.”.

Powinno się mało mówić, mało spać i mało śmiać. Głośny śmiech zaciemnia serce. Powinno się pracować, ale wynagrodzenia oczekiwać od Allahu teala i zyskiwać radość w spełnianiu Jego nakazów. Jeśli tylko Jemu się zaufa, to spełni On każde życzenie. Hadis-i szerif głosi: „Allahu teala spełni życzenie tych, którzy tylko Jemu ufają i ze wszystkich ludzi zrobi im pomocników”[11]. Hazrat Jahja bin Mu’az Razi oznajmił: „Wszyscy kochają ciebie tyle, ile ty kochasz Allahu teala. Boją się ciebie tyle, ile ty boisz się Allahu teala. Jak bardzo jesteś Mu poddany, tak inni pomagają tobie”. Hazrat Ebu Muhammed Abdullah Rasibi oznajmił: „Pomiędzy Allahu teala a człowiekiem największą zasłoną jest myślenie człowieka o swoim nefs i ufanie tym, którzy są jak on bezsilni. Powinno się myśleć o tym, żeby zyskać miłość Allahu teala a nie ludzi”. Powinno się być miłym i uśmiechniętym wobec swojej rodziny. Jednakże nie powinno się do niej przywiązywać do tego stopnia, żeby odwrócić się od Allahu teala.

W sprawach religijnych nie powinno się radzić głupich i jawnie grzeszących uczonych. Nie powinno się być razem z tymi, którzy uwielbiają życie ziemskie. W każdym czynie powinno się być podporządkowanym sunnie i unikać bidat. Nie powinno się zapomnieć, że w każdej trudności jest ułatwienie. W trudnych chwilach nie powinno się tracić nadziei w Allahu teala. W radości, w trudnościach nasz stan nie powinien się zmieniać. Jakim jest się w biedzie, takim powinno się być i w bogactwie. A nawet podczas biedy powinno się odczuwać wygodę, a w bogactwie uprzykrzenie. Zmiana zdarzeń czy sytuacji nie powinna wpływać na zmiany w człowieku.

Nie powinno się patrzeć na błędy innych ludzi, powinno się widzieć swoje wady. Nie powinno uznawać siebie za lepszego od jakiegokolwiek muzułmanina. Każdego muzułmanina powinno traktować się jako lepszego od siebie. Uczeni islamscy powiadomili: „Dojrzałą wiarę posiada ten, kto spełnia te trzy warunki: służy swojej rodzinie, siedzi razem z biednymi [ale nie z żebrakami] i je razem ze swoim służącym”. O tych trzech oznakach zostało powiadomione też w Świętym Koranie. Powinno się poznać stany Pierwszych Muzułmanów i starać się być takim jak oni. Nikogo nie powinno się obgadywać i powinno się przeszkodzić tym, którzy obgadują. Hadis-i szerif głosi: „W Dniu Sądu Ostatecznego będzie obok Mnie ten, kto ma dużą rodzinę, a mało środków do życia, prawidłowo robi modlitwę salat i nie oczernia muzułmanów”[12].

Prawdziwy muzułmanin nie wierzy w bezpodstawne wierzenia (zabobony, przesądy). Nie przywiązuje żadnej wagi do palenia świeczek i wiązania nici, wstążek na grobach. Jest pewny tego, że czary, złe znaki, wróżby, pisma nieposiadające żadnego znaczenia, niebieskie koraliki, jasnowidzenie i tym podobne przesądy, a także talizmany, na których znajdują się napisy niepochodzące z wersetów ze Świętego Koranu, nie posiadają żadnej mocy i nie mają żadnego wpływu na jego czyny. Z oszustów, którzy mówią o sobie, że potrafią czynić cuda, tylko się śmieje. Większość z tych zepsutych, bezpodstawnych wierzeń zostało wtrącone do islamu z innych religii. Wielki uczony islamski Imam Rabbani (rahmetullahi alejh) odpowiada tym, którzy oczekują od ludzi religii keramet, w ten sposób: „Ludzie oczekują od uczonych religii nadzwyczajnych stanów. Uczeni islamscy nie są czarodziejami. Tylko niektórzy z nich są bliżsi Allahu teala, chociaż nie dokonują żadnych cudów. Największym i nadzwyczajnym stanem jest poznanie dobrze islamu i życie zgodnie z nim”.

Prawdziwy muzułmanin nie dokonuje modlitwy salat przy innych na pokaz. Modli się samotnie lub idzie do meczetu. Jeśli zechce spełnić dobry uczynek lub dać jałmużnę, to robi to po kryjomu, nie raniąc serca nikomu, nie wypomni tego nikomu później i nie wychwala się z tego powodu. Allahu teala nakazał tak w wielu miejscach Świętego Koranu.

Powinniśmy zawsze zwracać się do ludzi uprzejmie i wyrozumiale, nawet jeśli są oni innowiercami. Tak nakazuje Święty Koran. W książkach o prawie islamskim napisane jest, że wielkim grzechem jest mówienie innowiercy, że jest on ateistą lub niewierzącym i przez to sprawianie mu przykrości. Celem powinno być ukazanie wszystkim wielkość islamu. Ta walka o wiarę może zostać przeprowadzona tylko miłymi słowami, wytrzymałością, wiedzą i wiarą. Kto chce przekonać o czymś innych, ten powinien być najpierw sam o tym przekonany. Wierzący zaś, nigdy nie straci cierpliwości i nie będzie miał kłopotów z przedstawieniem tego, w co wierzy. Żadna inna religia nie jest tak zrozumiała i logiczna jak islam. Ten, kto zrozumie podstawy tej religii, będzie mógł wszystkim łatwo udowodnić, że jest to jedyna prawidłowa religia.

Prawdziwy muzułmanin posiada wszystkie dobre cechy, jest godny, z charakterem, posiada czyste ciało i serce, zasługuje na każdy rodzaj zaufania, jest wspaniałym człowiekiem. Gdyby wszyscy ludzie przyjęli islam, to na świecie nie byłoby zła, oszustwa, wojny, przemocy. Z tego względu powinno się starać być prawdziwym i wspaniałym muzułmaninem, głosić zasady islamu. To jest dług każdego muzułmanina.