IBADET - Ważność intencji (nijet)

Ważność intencji (nijet)

Intencja (nijet) to skierowanie serca do zrobienia czynu, poprzez który jest się posłusznym nakazowi Allahu teala, żeby zyskać Jego aprobatę. Intencją nie jest przypomnienie sobie o zrobieniu czynu. Intencją jest doprowadzeniem woli do zrobienia dla Allahu teala.

Intencję robi się rozpoczynając ibadet. Wcześniej zrobiona intencja, np. jeden dzień wcześniej, nie jest intencją. Jest to wtedy zamiar, chęć, obiecanie. Tylko wg szkoły hanefi intencję do postu robi jeden dzień wcześniej rozpoczynając od zachodu słońca do następnego dnia do jednej godziny przed południem. Wcześniej lub później zrobiona intencja nie będzie przyjęta.

Robić intencję do salatu oznacza skierowanie serca do preferowania zrobienia salatu, którego jest się świadomym nazwy, czasu, kyble, podporządkowania się imamowi. Wiedzieć tylko, co się robi, nie jest intencją. Powinno się wiedzieć, który jest z nich fardem, wadżib, sunną.

Ibadet będzie prawidłowy, jeśli będzie robiony w celu zyskania aprobaty Allahu teala. Intencję robi się sercem. Poprzez tylko wypowiedzenie intencja nie jest przyjęta. Jest dozwolone wypowiedzenie intencji pod warunkiem, że jest ona razem z sercem. Jeśli intencja zrobiona w sercu nie jest podobna do słów, to podstawą jest intencja zrobiona sercem. I tak np. jeśli ktoś w południe stanął do salatu z intencją zrobienia salatu południowego i powiedział, że robi salat popołudniowy, jeśli sercem wie, że jest to południe i taką zrobił intencję, to jest zaliczone, że robi salat południowy, wypowiedzenie językiem nie ma znaczenia. Tylko w przysięgach tak nie jest, postawą są słowa.

W robieniu przyrzeczenia (adak) patrzy się na słowa. Robiąc adak, nawet jak się pomyli, to powinno się robić to, co się wypowiedziało, ponieważ w adak bezmyślne powiedzenie bez intencji jest jak powiedzenie poważnie z intencją. Tak, że nawet jak przez pomyłkę zamiast: „Postanowiłem dla Allaha jeden dzień pościć” powie się: „Jeden miesiąc pościć,” to powinno się pościć przez miesiąc. Tutaj serce nie ma znaczenia.

Nasz szanowny Prorok powiedział, że są takie sprawy poważne, z których żartowanie jest też poważne. I tak np. jeśli ktoś dla żartów lub z powodu roli przy dwóch świadkach poślubi kogoś, to jest tak jakby rzeczywiście poślubił. Jeśli ktoś dla żartów lub by postraszyć żonę powie, że się z nią rozwiódł, to naprawdę zostanie rozwiedziony. Takie są nakazy naszej religii.

Robienie przez szanownego Proroka czegoś nie jako ibadet lecz zwyczaj (rozpoczęcie ubierania się, siadania, wstawania, dobrych czynów z prawej strony lub prawą ręką) nazywa się sunną zewaid. Robiąc tak za te czyny zyska się nagrodę. Nie musi robić się intencji. Jednak jak się zrobi, to zyska się więcej nagród.