Powinno się znać pięć syfat (atrybutów) należących do Proroków (alejhimussalewatu wetteslimat):

1. Sydk: Wszyscy Prorokowie (alejhimussalewatu wetteslimat) są wierni swoim słowom. Każde ich słowo jest prawidłowe.
2. Emanet: Nie są wiarołomni wobec tego, co im powierzono.
3. Teblig: Wszystkie nakazy i zakazy Allahu teala znają, swoim wspólnotom przekazali je i nauczyli o nich.
4. Ismet: Są pozbawieni małych i dużych grzechów. W ogóle nie grzeszą.
5. Fetanet: Są mądrzejsi od pozostałych ludzi.

Prorocy (alejhimussalewatu wetteslimat) dokonywali zmian na świecie, jedli, chorowali, poumierali. Nie byli przywiązani do egzystencji ziemskiej. Znane są trzydzieści trzy imiona Proroków. W Świętym Koranie podanych jest dwadzieścia osiem imion Proroków. Uczeni islamscy powiedzieli, że powinno się je znać. Są to Prorocy (alejhimussalatu wesselam): Adem, Idris, Nuh, Hud, Salih, Lut, Ibrahim, Ismail, Ishak, Jakub, Szuajb, Musa, Harun, Dawud, Sulejman, Junus, Iljas, Eljesa, Zul-kifl (Harkyl), Ejjub, Zekerjja, Jahja, Isa, Muhammed (sallallahu alejhi we selem). Na temat imion: Uzejr, Lokman i Zulkarnejn istnieje różnica zdań. Niektórzy z uczonych islamskich powiedzieli, że są oni nebi, a jeszcze inni, że należą oni do weli. O imionach Proroków Szit, Hydyr, Jusza, Szemun i Iszmoil nie ma mowy w Świętym

Koranie. Ibrahim (alejhisselam) nazwany został Halilullah, ponieważ w jego sercu poza miłością wobec Allahu teala nie istniała żadna inna do jakiegokolwiek stworzenia. Musa (alejhisselam) nazwany został Kelimetullah, ponieważ rozmawiał z Allahu teala. Isa (alejhisselam) został nazwany Ruhullah, ponieważ nie miał ojca, urodził się na rozkaz Allahu teala (Stań się) i głosił ludziom słowa pełne mądrości.

Muhammed (alejhisselam) nazwany został Habibullah. Wśród synów Adema (alejhisselam) posiada najwyższy stopień, obdarzony został największym szacunkiem i wartością, stał się powodem stworzenia innych stworzeń. Okazane to zostało wieloma dowodami. Na Sądzie Ostatecznym (Kyjamet) jako pierwszy powstanie z grobu. Jako pierwszy znajdzie się na miejscu Sądu Ostatecznego (Mahszer). Przed wszystkim wejdzie pierwszy do Raju (Dżennet). Prorokowie w grobach są żywi i prowadzą życie w sposób dla nas nieznany. Ich błogosławione ciała nie doznają rozkładu w ziemi. W św. Hadisie (Dawud bin Sulejman) głoszone jest: „Prorocy w grobach dokonują salat i hadż.”

Błogosławione żony naszego Proroka Muhammeda (sallallahu alejhi we sellem) to: 1.Hadidże-tul-kubra (radyjallahu anha), 2. Sewde (radyjallahu ancha), 3. Aisze (radyjallahu anha), 4. Dżuwejrije (radyjallahu anha), 5.Umm-i Habibe (radyjallahu anha), 6.Zejneb bint-i Dżahsz (radyjallahu anha), 8.Zejneb bint-i Huzejme (radyjallahu anha), 9.Hafsa (radyjallahu anha), 10.Mejmune (radyjallahu anha), 11.Safijje (radyjallahu anha). Błogosławione żony naszego szanownego Proroka są matkami muzułmanów.

Nasz błogosławiony Prorok Muhammed (sallallahu alejhi we sellem) po raz pierwszy poślubił w wieku 25 lat starszą od siebie o 15 lat wdowę błogosławioną Hadidże. Małżeństwo to trwało 23 lata. Po śmierci błogosławionej Hadidże przez 4-5 lat żył samotnie będąc swoim dzieciom jednocześnie matką i ojcem. Ta ciężka sytuacja utrudniała mu prowadzenie służby proroctwa. Przyjaciele jego widząc ten stan zaproponowali mu ponowne małżeństwo. I tak ponownie wybrał on za żonę starszą wdowę Sewde bnt. Zema. Wtedy miał 53 lata. W dwa lata później w wieku 55 lat poślubił błogosławioną Aisze. Podczas przygotowań do Hidżret dokonano zaręczyn. Po hidżret doszło do ślubu w Medynie.

Wielożeństwo Proroka Muhammeda (sallallahu alejhi we sellem) spowodowane było wieloma przyczynami politycznymi i religijnymi. Poza błogosławioną Aisze wszystkie żony szanownego Proroka były wdowami. Niektóre małżeństwa zawarte zostały z miłosierdzia i dobrodziejstwa. I tak np. jedną z poślubionych żon była córka Ebu Sufjan Ummu Habibe, którą niewierzący mąż Ubejdullah bin Dżasz zmuszał do wystąpienia z Islamu. Gdy powiedziała, że zgodzi się raczej na biedotę i śmierć niż wystąpienie z religii Muhammeda (alejhisselam), to rozwiódł się z nią. Ciesząc się oczekiwała na śmierć w nędzy. Po krótkim czasie jednak nie ona umarła, lecz jej były mąż. Prorok Muhammed (sallallahu alejhi we sellem) słysząc o jej głębokiej wierze i o jej tragicznej sytuacji poślubił ją. W ten sposób wiara Ummu Habibe została wynagrodzona. Oprócz tego małżeństwo to stało się jednym z powodów przyjęcia przez Ebu Sufjan (radyjallahu anh) w przyszłości Islamu.

Prorok Muhammed (sallallahu alejhi we sellem) miał trzech synów: Kasyma, Abdullaha, Ibrahima i cztery córki: Zejnep, Rukajje, Ummu Gulsum i Fatima. Ibrahim był synem z branki Marije, pozostałe dzieci z żony Hatidże.