Ważność dawania fitre (sadaka fitr) wg szkoły hanefickiej

Dawanie fitre jest wadżib dla każdego muzułmanina, który posiada rzeczy ponad potrzebę i majątek, pieniądze przewyższające jego długi, które posiadają wartość majątku objętego zekat. Jeśli nie przekracza granicy (nisab) zekatu, to nie musi dawać, ale dobrze jest, jeśli się da.

„Sadaka fitr oczyszcza poszczącego od grzechów, które powstały z powodu wypowiedzenia nieodpowiednich słów”. (Bejheki)

„Sadaka fitr jest oczyszczeniem dla bogatych. Jeśli dadzą ją biedni, to Allahu teala da im jeszcze więcej”. (Ebu Dawud)

Wg pozostałych trzech mezheb dla posiadających jedno dzienne wyżywienie jest fard. Hadis-i szerif głosi: „Sadaka fitr powinni dać wszyscy, mały, duży, biedny, bogaty”. (Ebu Dawud)

Każdy, kto nie jest bogaty wg religii, może brać fitre, zekat. Wg religii bogatemu jest zakazane branie zekat, fitre. Bogactwo wg religii różni się od bogactwa uznanego przez ludzi. Nieposiadający majątku lub pieniędzy ilości nisab jest wg religii biednym. Nieposiadający mieszkania, będący podnajemcą, jeśli posiada w ilości nisab pieniądze, towar handlowy, złoto jest uznany wg religii za bogatego i taki ktoś powinien dawać zekat i nie jest dozwolone mu branie zekatu.

(Nisab to pieniądze, złoto, towar handlowy wartości 96 gramów złota.)

Sadaka fitr daje się w miesiącu Ramadan. Choć można dawać też przed Ramadanem lub po, to jednak zyskuje się więcej sewab, jeśli da się przed salatem świątecznym. Nie pozostawia się na po święcie. Nieposzczący z powodu choroby lub jakiegoś innego usprawiedliwienia, jeśli jest bogaty, to powinien dać fitre.

Ilość sadaka fitr każdego roku nie zmienia się. Jako fitre daje się pół sa pszenicy lub mąki, albo jeden sa jęczmienia, daktyli, rodzynek. Pół sa to mniej więcej 1750 gramów. Jeden sa zaś to 3500 gramów. Ta ilość do końca świata nie ulegnie zmianie. Jako fitre daje się same w sobie pszenicę, mąkę, daktyle lub rodzynki. Można też dać ich wartość w złocie lub srebrze. Jeśli jest trudnością dawanie pszenicy, mąki, to można dać ich wartość jako chleb lub kukurydzę lub w banknotach.