ITIKAD - Czy w Islamie istnieje filozofia - 1

Filozofią określa się wynik, który uzyskuje człowiek po rozpatrzeniu i zbadaniu jakiegokolwiek tematu korzystając ze swojej osobistej inteligencji, logiki i swoich doświadczeń. Krótko mówiąc oznacza: „poszukiwanie we wszystkim pierwowzoru (istoty, źródła) i znalezienie powodu istnienia egzystencji.” Słowo filozofia pochodzi z j. greckiego od słowa „philosophia” (miłość mądrości) i opiera się na zasadach głębokiego myślenia, poszukiwania, porównania i badania. Zajmujący się filozofią powinien posiadać głęboką wiedzę psychologii i nauk ścisłych. Człowiek jednak pomimo posiadania wielkiej wiedzy może błędnie myśleć i z dokonanych badań wyciągnąć błędne wnioski. Z tego powodu też filozofia nigdy nie da bezsprzecznych wyników. Powinno się też to, co się usłyszy skontrolować ze swoim rozumem i logiką. Każda filozofia ma swoją antyfilozofię, dlatego też należy zbadać to przeciwieństwo, porównać te dwa rozważania. Należy pamiętać o tym, że wiele myśli filozoficznych może z czasem ulec zmianie. W takim razie myśli filozoficzne nigdy nie zyskują na dobitności. W Świętym Koranie istnieją dwa rodzaje wersetów. Ta część, których znaczenie jest wyraźne, nazywa się muhkem ajet (wersetami oczywistymi, pewnymi). Druga zaś część wersetów nie jest łatwo zrozumiała, żeby je zrozumieć należy skorzystać z komentarza, opisu. Nazywa się je müteszabih ajet (symboliczne wersety). Słowa Proroka (sallallahu alejhi we sellem) czyli św. hadisy składają się również z dwóch rodzajów tj. z oczywistych i symbolicznych. Konieczność ich komentowania doprowadziła do powstania w religii islamskiej dziedziny idżtihad (sąd, opinia, pogląd). Prorok Muhammed (sallallahu alejhi we sellem) sam wydawał opinie. Opinie Jego i Jego przyjaciół są fundamentami wiedzy islamskiej. Plemiona nowo przechodzące na Islam pytając się, co nakazuje religia islamska o tym, co oni przedtem uważali za święte i jaki jest sąd o tym, otrzymywali odpowiedź od uczonych islamskich. Konieczność rozstrzygnięcia zagadnień dotyczących wierzenia, wiary, dawania odpowiedzi doprowadziła do powstania nauki Kelam (nauka o wierze). Obowiązkiem uczonych tej nauki było udowodnienie w logiczny i w zrozumiały sposób nowo przyjmującym Islam, dlaczego ich wiara jest błędna. Uczeni ci dokonali bardzo wiele starań w rozstrzyganiu tych zagadnień. Wyszło na jaw wiele prawd i powstała bardzo wartościowa nauka logiki. Z innej strony zaistniała również konieczność wyjaśnienia nowym muzułmanom w zrozumiały dla nich sposób, że Allahu teala jest i jest jeden, jest wieczny, nie urodził się, nie porodził i usunięcia wynikających z tego powodu wątpliwości. Uczeni kelam (rahimehumullah) dokonali tego z powodzeniem. W spełnieniu tego świętego obowiązku pomogli im również islamscy uczeni nauk ścisłych. Prawdziwi uczeni islamscy nauki kelam w wyjaśnieniach symbolicznych św. ajetów i św. hadis opierali się tylko na opinii błogosławionego Proroka i Jego Przyjaciół, odrzucali niezgodne z nią myśli dawnych filozofów i w ten sposób ochronili religię islamską od zepsucia, którego doznała religia chrześcijańska. Niektórzy ignoranci ulegli im uważając, że każde słowo filozofów jest prawidłowe. W ten sposób doszło do powstania spaczonej sekty w Islamie zwanej mutezile. Prorok Muhammed (sallallahu alejhi we sellem) uprzedził nas, że w Islamie dojdzie do powstania 72 spaczonych sekt. Niektórzy filozofowie, a wśród nich: Ibni Sina (Avicenna), Farabi, Ibni Tufejl, Ibni Ruszd, Ibni Badże inspirując się filozofią grecką, indu, perską i łacińską odsunęli niektóre zagadnienia od prawidłowej drogi Świętego Koranu.