IBADET - Warunki przyjęcia dua

Są pewne warunki, które trzeba spełnić, żeby dua została przyjęta. Nie powinno się wątpić w przyjęcie dua i w to, czy warunki się przestrzegało, czy też nie. Nie przestrzegając warunków nie jest też prawidłowe oczekiwanie na to, żeby dua została przyjęta.

Poniżej część z warunków potrzebnych do przyjęcia dua:

Nie powinno się jeść tego, co jest zakazane (haram)! „Unikajcie haramów! Nie zostanie przyjęta dua przez 40 dni tego, u którego do żołądka wszedł zakazany kęs.” (Taberani)
„W celu przyjęcia dua potrzebne są dwie sprawy. Dua powinna być wypowiadana z ihlas (prawidłowo, szczerze, z pokorą, całym sercem). Jedzenie i ubranie powinno pochodzić z helal. Jeśli w pokoju wierzącego znajdzie się jedna nitka pochodząca z haram, to w tym pokoju robiona dua nie zostanie przyjęta.” (Tergibus- salat)
Wierzenie powinno być prawidłowe. Dua należących do bidat nie zostanie przyjęta. „Dua i ibadet należących do bidat nie zostanie przyjęta.” (Ibni Madże) Wersety ze Świętego Koranu wpływają na dua pod warunkiem, że czytający je i ten nad kim się je czyta, wierzą w to. Czytający powinien być prawidłowego wierzenia, powinno się czytać, żeby zyskać aprobatę Allaha, przestrzegać prawa ludzi, nie powinno się jeść haram i nie powinno się oczekiwać za czytanie opłaty.
Powinno się robić dua wierząc w to, że zostanie przyjęta, uważnym sercem. „Róbcie dua całkowicie wierząc w to, że Allahu teala ją przyjmie! Wiedzcie o tym, że Allahu teala nie przyjmie dua, która jest robiona nieuważnym sercem.” (Szira)
Nie powinno się mówić, dlaczego nie zostają przyjęte moje dua. „Allahu teala przyjmie wasze dua. Nie śpieszcie się mówiąc, że zrobiłem dua i dalej nie jest przyjęta! Chciejcie od Allaha dużo! Chcecie od hojnego.” (Buhari) Nie otrzymanie tego, co się chciało, nie świadczy o tym, że dua nie została przyjęta, dlatego też powinno się robić dalej dua. Opóźnienie się przyjęcia dua może być z innych powodów. „Gdy wierzący robi dua, to Allahu teala raczy do Dżebraila: Ja go kocham, nie spełniaj od razu jego życzenia. Gdy grzesznik robi dua, to raczy: Nie lubię jego głosu. Spełnij od razu jego życzenie.” (Ibni Nedżdżar) W takim wypadku opóźnienie przyjęcia dua nie jest szkodliwe.
Powinno się robić dużo dua nim zazna się nieszczęścia. „Kto chce, żeby jego dua została przyjęta w trudnościach, niech robi dużo dua, gdy jest w dobrobycie.” (Tirmizi)
Dua powinno się rozpocząć słowami dziękczynności i salawatem (dua i pozdrowieniem dla naszego szanownego Proroka). „Ej, robiący salat pośpiesz się. Po salacie robiąc dua najpierw godnie wobec Allaha okaż mu dziękczynność, później wypowiedz mi salawat, później rób dua!” (Tirmizi)
Powinno się robić dua błagając. „Nieuważnym sercem robiona dua nie należy do podobających się.” (Tirmizi)
Chcenie bez przylegania do przyczyn jest suchym życzeniem. „Bez pracy robienie dua jest jak pójście na wojnę bez broni.” (Dejlemi)
Powinno się robić dua językiem nie popełniającym grzechu. Nasz szanowny Prorok głosił: „Róbcie do Allahu teala dua nie grzeszącym językiem.” Gdy spytano się, gdzie znajdziemy taki język, to odpowiedział: „Wypowiadajcie dua sobie nawzajem! Wtedy nie ty i nie on twoim językiem popełnił grzech.” (Tergibus-salat)
Powinno się wypowiadać dua z Ism-i a’zam i esma-i husna.

Nie robić dua mówiąc, że jest się nieuważnym, jest nie prawidłowe. Jest lepiej wypowiadać dua tak, jak przyjdzie do serca niż wypowiadać dua znane na pamięć.